De derde etappe van mijn tocht bracht mij in de boomgaarden…
De tweede etappe van mijn tocht door zanderige heuvels, vennen, bossen en heide…
De eerste etappe van mijn tocht begint in de Limburgse Kempen, door bossen, zanderige heuvels en natuurreservaten,…
Het Nationaal Park Hoge Kempen heeft 6 toegangspoorten. De hoofdtoegangspoort Connecterra was ons vertrekpunt voor een wandelavontuur van 23 kilometer. Het Nationaal Park heeft per toegangspoort een aantal bewegwijzerde wandelingen. Ideaal is de wandelverbinding tussen dit afgesloten gebied en het voor iedereen toegankelijke gebied Mechelse Heide.
Connecterra
Is 3 euro inkom per persoon betalen wel de moeite? Voor het landschap wat je er voor in de plaats krijgt vind ik van wel. Je hebt zicht en toegang tot het “mooiste panorama van Vlaanderen”. Door wie dat werd uitgeroepen weet ik niet, maar ik spreek het alvast niet tegen.
De terrils ofwel mijnsteenbergen ontstonden door de ophoping van de overtollige grond die mee naar boven kwam met de vroegere steenkoolontginning. Drie van de vier nog aanwezige terrils binnen het wandelgebied kan je beklimmen. Vanaf hun toppen heb je een uitzicht op de Maasvallei en van het Nationaal Park.
Mechelse Heide
Hier wandel je vooral in bos en heide. Er is geen bezoekersonthaal zoals Connecterra maar je vindt alle informatie in de schuilhut op de parking.
De nood was hoog om op de resetknop te drukken. Niet dat dat enigszins zomaar praktisch haalbaar is. Het leven loopt gewoon door. Bladzijden omdraaien kun je alleen maar doen als je een boek leest. Ook al wil je soms een pagina in je leven omdraaien, al wat gebeurd is blijft gewoon gebeurd en neem je mee… Wat een dramatische zinsneden om maar te zeggen dat ik nogal veel hooi op mijn vork heb genomen de laatste weken en ik mijn karretje vol had geladen. Met dat karretje reed ik gezwind richting spreekwoordelijke muur om daar vroeg of laat tegen te crashen. Maar zoals de boer zegt: men moet hooien als de zon schijnt. Dus ben ik op pad gegaan.
Veertig kilometer ofwel acht uur wandelen in de polders langs bomenrijen, dijken, kanalen, waterlopen omzoomd door weilanden en akkers. Kilometers lijnvormige landschapselementen bleek ideaal om mijn hoofd tot rust te brengen. Voor wie in de streek nu her en der wat hooibalen ziet liggen – het is er het seizoen nog niet voor, ik weet het – maar het zijn de mijne!
De wandeling startte net over de grens in het Nederlandse Sluis. Daardoor moest ik een kleine 2 kilometer langs de Damse Vaart richting Hoeke wandelen waar ik kon inpikken op de GR5a richting Antwerpen. Omdat De Lijn in Vlaanderen het niet nodig vindt om bussen in te leggen in het weekend moest ik dit trucje toepassen. Het Nederlandse Connexxion rijdt gewoon ieder uur van Brugge naar Breskens. Tot in Sluis mag je met een Belgisch vervoersbiljet rijden.
De foto’s van Sluis richting Hoeke en Lapscheure.
Van West-Vlaanderen naar Oost-Vlaanderen via het Nederlandse Aardenburg in de provincie Zeeland.
Van Sint-Laureins naar Boekhoute.
De rit naar huis duurde een slordige 2,5 uur met bus, tram en trein. Ik was echter zo relaxed dat ik het gewoon liet gebeuren en daar gewoon zat. Meer moet dat niet zijn.
