Bekentenis
Dat er situaties verkeerd lopen en ik ze niet kon inzien… ik kon gewoonweg niet aan mezelf toegeven dat wat ik deed, onvoldoende was. Het duurde veel te lang tegen dat ook in mijn hoofd duidelijk werd dat het welzijn van Casper en Sem in het gedrang kwam. Laat ik eerst even het begin schetsen… terug naar de tijd van de twee in het hart van het imperium.
Casper kwam eerst. Als minibeest veroverde hij snel het huis en onze harten. Ook het mijne. Ik was niet degene die eerst over katten in huis halen begon. Ik werd overhaalt en heb daar tot op de dag van vandaag geen spijt van. Snel kwamen we tot de conclusie dat het beestje daar maar zielig alleen zat als we gingen werken. Sem kwam redelijk snel. Na een paar maand al. Poestieland werd geboren. Twee pluizebollen die niet zonder maar ook niet met elkaar konden. Het zorgde voor vertederende momenten en ook af en toe haren die in het rond vlogen. Alles was peis en vree… tot het imperium in elkaar stortte en de twee elk een andere koers gingen varen.
Ik bleef alleen achter in Brugge, samen met poestieland. In het begin had vooral Sem het moeilijk. Hij was zijn maatje kwijt. Casper is altijd meer aanhankelijk naar mij geweest. Het duurde een paar maand eer het evenwicht zich herstelde en Sem ook meer naar me toe kwam. Achteraf besef ik dat ik veel te weinig zelf naar de katten toestapte, veel te weinig speelde. Ze kregen ook minder huis ter beschikking. Omdat ik overal intensief moest gaan kuisen en stofzuigen waar ze kwamen. Ze zaten ook veel alleen thuis. Mijn drukke agenda stond meer en meer op afwezig. Als ik thuis kwam, stonden ze meestal aan het raam… te wachten. Hoe meer de maanden verstreken, hoe meer aandacht ze werkelijk vroegen… bij mij kwamen zitten, liggen, miauwen… ik beantwoorde het niet altijd. Of maar soms. Heel af en toe. Tot vorige week. Toen ging ik beseffen dat het niet meer op deze manier verder kon. Ik moest actie ondernemen. In het belang van Casper en Sem. Dit kan niet meer langer duren dan praktisch nodig.
Knopen
Tot op de dag van vandaag is er maar één fabriek herrezen. In Gent wordt er tegenwoordig een nieuwe fysieke fabriek gebouwd. Ik leef echter nog in de puinen van de twee. In het huis in Brugge, die het imperium een werkelijk fysiek gezicht gaf. Het vroegere nest. Voor mij nog geen nieuwe werkelijke onderneming. Echter in mijn hoofd ben ik knopen aan het doorhakken. Poestieland is de eerste grote verandering. Daarna wordt de fabriek voorgoed ontmanteld, zodat de twee in werkelijkheid en verder emotioneel kunnen afsluiten… en dat er een tweede nieuwe fabriek kan gebouwd worden… ergens anders. Daadwerkelijk. En niet enkel in mijn hoofd. Samen met Wim.
Poestieland verhuist eind deze week naar Gent. Definitief. Als de integratie tenminste goed gaat. Ze gaan het territorium van een rosse kater gaan indringen. Makkelijk gaat dat voor alle drie de poesties niet zijn. Op dit moment liggen Casper en Sem vredig naast elkaar te soezen. Absoluut niet wetende wat er binnen een paar dagen gaat gebeuren. Weg uit hun eigen leefomgeving. Nieuwe verhoudingen tegemoet. Naar twee baasjes die er voor hen daadwerkelijk zijn. En niet enkel om ze eten en drinken te geven. Ik ga ze missen. Alleen besef ik dat nog altijd niet op dit moment.
De rechtzetting
Zelf had ik het niet door, was ik me van geen kwaad bewust. Ik schrijf hier over de twee. Al een aantal weken. Alleen zag ik iets over het hoofd. Dat wil ik rechtzetten.
Gisteren waren de twee terug bijeen. Niet zomaar tussen de soep en de patatten. Integendeel. Veel werd gezegd. Veel werd gevoeld. Veel werd benoemd. Veel werd terug beleefd. We zaten in het nest. Samen met poestieland. Met vier. Dat was lang geleden. Maanden zelfs. En het deed deugd. Heel veel positieve verhalen werden opgehaald. Dat er een vriendschap is ontstaan uit zoveel ervaringen. Dat niemand ons echt kan begrijpen omdat we elkaar al zo lang kennen. Echt kennen. Dat dat bijzonder is. En nog bijzonder mag blijven.
Kaj, het spijt me dat ik je hier ogenschijnlijk als boeman deed afschilderen. Dat was niet de bedoeling. Ook al wist jij dat wel. Echter, mensen die dit verhaal lezen niet. Veel plezier met poestieland! Dat de integratie goed mag verlopen. Ik kom regelmatig op bezoek. Met blikken natvoer in plaats van bloemen.