Een aantal jaar geleden ontmoette ik een man in mijn muziekles. Hij had een gezegende leeftijd en speelde al jaren trombone. Hij wou nog lessen volgen. Hij speelde zo graag. Alleen had hij zo ongelofelijk veel moeite om te spelen. Het instrument vraagt immers veel lucht. Zijn ademhaling kon het niet meer aan. Telkens weer probeerde hij een maat vol te spelen. Hij wou zo graag musiceren. Het instrument vroeg zo veel macht. Te veel macht. Ik had medelijden. Ik gunde het hem zo. Het was zijn passie. Hij kon echt niet meer. Op een dag heb ik hem nooit meer terug gezien. Ik weet niet of hij het ooit heeft kunnen verwerken…
Toen ik in het derde middelbaar zat, kwam er plots in het midden van het schooljaar een nieuwe klasgenoot binnen gewandeld. Dat klikte toen ongelofelijk hard. Ik had plots en onverwacht een beste vriend. Anderhalf jaar later verhuisde hij, heel snel en onvoorzien. Van de ene op de andere dag naar ergens ver weg. Internet en gsm hadden we nog niet. Een wervelende tijd werd abrupt afgebroken. Het was intens geweest. Ik had een soulmate. Iemand waar ik zo graag mee optrok, mee kon babbelen. Het wervelde zo. Ik was hem kwijt. Het heeft me heel veel tijd gekost om het te verwerken…
Moeten we van iets of iemand wat we graag doen of hebben, zoveel mogelijk profiteren? Zolang het kan! Of moeten we het stilletjes koesteren, met mondjesmaat van genieten? Je hebt mensen die een espresso in één teug leeg drinken. Anderen nippen en genieten van iedere slok. Soms ben ik bang om, als ik iets fijn heb of meemaak, dat te verliezen. Dan durf ik niet zoveel mogelijk te beleven. Omdat ik bang ben dat de klap hard aan zal komen als het er op een dag niet meer is. Bevreesd zijn om iets of iemand te graag te zien. Anders, als ik bewust en heel intens van iets geniet, dan heb ik zo’n zalig en voldaan gevoel. Dan vraag ik me af waarom ik me soms inhoud, te beheerst ben…