De tweede etappe van mijn tocht door zanderige heuvels, vennen, bossen en heide…
De eerste etappe van mijn tocht begint in de Limburgse Kempen, door bossen, zanderige heuvels en natuurreservaten,…
De nood was hoog om op de resetknop te drukken. Niet dat dat enigszins zomaar praktisch haalbaar is. Het leven loopt gewoon door. Bladzijden omdraaien kun je alleen maar doen als je een boek leest. Ook al wil je soms een pagina in je leven omdraaien, al wat gebeurd is blijft gewoon gebeurd en neem je mee… Wat een dramatische zinsneden om maar te zeggen dat ik nogal veel hooi op mijn vork heb genomen de laatste weken en ik mijn karretje vol had geladen. Met dat karretje reed ik gezwind richting spreekwoordelijke muur om daar vroeg of laat tegen te crashen. Maar zoals de boer zegt: men moet hooien als de zon schijnt. Dus ben ik op pad gegaan.
Veertig kilometer ofwel acht uur wandelen in de polders langs bomenrijen, dijken, kanalen, waterlopen omzoomd door weilanden en akkers. Kilometers lijnvormige landschapselementen bleek ideaal om mijn hoofd tot rust te brengen. Voor wie in de streek nu her en der wat hooibalen ziet liggen – het is er het seizoen nog niet voor, ik weet het – maar het zijn de mijne!
De wandeling startte net over de grens in het Nederlandse Sluis. Daardoor moest ik een kleine 2 kilometer langs de Damse Vaart richting Hoeke wandelen waar ik kon inpikken op de GR5a richting Antwerpen. Omdat De Lijn in Vlaanderen het niet nodig vindt om bussen in te leggen in het weekend moest ik dit trucje toepassen. Het Nederlandse Connexxion rijdt gewoon ieder uur van Brugge naar Breskens. Tot in Sluis mag je met een Belgisch vervoersbiljet rijden.
De foto’s van Sluis richting Hoeke en Lapscheure.
Van West-Vlaanderen naar Oost-Vlaanderen via het Nederlandse Aardenburg in de provincie Zeeland.
Van Sint-Laureins naar Boekhoute.
De rit naar huis duurde een slordige 2,5 uur met bus, tram en trein. Ik was echter zo relaxed dat ik het gewoon liet gebeuren en daar gewoon zat. Meer moet dat niet zijn.
Rond en in Antwerpen krioelt het van de Grote Routepaden. Ideaal om een stadswandeling te maken die letterlijk buiten de lijntjes kleurt (lees: buiten de ring rond Antwerpen).
Van Station Berchem naar Station Antwerpen Centraal via een omweg van 25 kilometer. De route verbindt verschillende stads- en kasteelparken met elkaar.
Naam: Grote Routepaden ronde Antwerpen
Datum: zaterdag 2 maart 2019
Etappe: 2
Aantal kilometer: 25 km
Bewegwijzering: gemarkeerd door de Grote Routepaden
Duur: 5h 38m (12:15 – koffiepauze – 18:30)
Beginpunt: Station Berchem
Eindpunt: Station Antwerpen Centraal
Afgestapt in het kleine station van Pécrot zoek ik de wit met rode streepjes. Ik vind er wel de rood met geel gestreepte stickers van de relatief nieuwe GR127. De GR579 is echter nergens te bespeuren. Blijkt achteraf dat de variante tussen Huldenberg en Pécrot in 2017 is afgeschaft. Ik zat nog met de oude GPS-coördinaten die ik meer dan een jaar geleden in Google Maps had ingetrokken. Met de GPS in de hand vind ik na 2 kilometer de markeringen terug en zet ik mijn tocht op officiële traject verder.
Ik verwacht mij op deze GR vooral aan uitgestrekte akkerlanden. Niks daarvan tot nu toe. Van Brussel Centrum tot hier was het variatie troef. Ik wandel nu nog af en toe op een bosrand tot ook die uitdoven. Het landschap evolueert langzaam naar golvende percelen met daar tussenin enkele verdwaalde plaatsjes met namen als Gottechain en Piètrebais. Geen idee waarom ik hier ooit zou komen ware het niet dat er een GR doorloopt.
Ik passeer het ene onbekende dorpje na het andere. Zeer mooi is de vallei na Piètrebais met vandaag de gerijmde graslanden. Als ik de vallei uitwandel zijn ze er: de uitgestrekte vergezichten.
Veel plassen vullen de gaten in de halfverharde ontsluitingswegen tussen de akkers. Het vriest al een paar dagen zodat ik regelmatig het krakende ijs kan testen. In de laatste vallei van vandaag ligt Jodoigne , eindbestemming van deze etappe.
Ofwel Geldenaken in het Nederland. De treinstations zijn ondertussen op. De spoorlijn Brussel-Luik ligt ongeveer 20 kilometer ten noorden van de GR. En dus moet ik de bus nemen. Gelukkig voorziet de De Lijn ieder uur bussen tussen Jodoigne en het station van Tienen, behalve op zondag. Dan rijdt er eentje om de 2 uur.
Naam: GR 579 Brussel – Luik
Datum: 20 januari 2019
Etappe: 3
Aantal kilometer: 25 km (± 2 km aanlooproute variante GR 579 → 22,5 GR 579 → ± 0,5 km aflooproute)
Duur: 4h 55m (9:16 – 14:11)
Vervoer beginpunt: Trein (station Pécrot)
Vervoer eindpunt: Bus 360 (De Lijn, Jodoigne) → Trein (Station Tienen)
Kerstdag 2018. Op de planning stond het laatste deel van de Streek-GR Dijleland. Een mijlpaal, want hiermee sloot ik niet enkel deze GR-route af maar een heus wandelhoofdstuk. Beginpunt was het station van Erps-Kwerps.
De ochtend begon met een serieuze misrekening. Iets voor acht sjokte ik Brussel-Centraal binnen met net genoeg tijd om een ontbijt en middaglunch te halen. Natuurlijk was er niks open! Het was Kerstmis. Zelfs in centrum Brussel waar je tot diep in de nacht uw haar kunt laten doen en menig pittakraam ‘s ochtends als ik naar het werk passeer nog open is. Ook de Starbucks met ontiegelijke openingsuren deed mee. Ik snakte naar een koffie. Mijn maag manifesteerde zich gelukkig niet wegens de gigantische charcuterieschotel van de avond ervoor. Ik zag wel al licht branden achter het ijzeren hekken van de Panos. Zou die misschien open gaan? Mijn trein was om 8h04. Dat zou krap worden… Vijf minuten voor acht knarste het hekken halfopen. Een winkelbediende kwam eronder gekropen en begon met tafels en stoelen te sjouwen. Dit zou het niet worden. Een uur later de volgende trein nemen? Winkels onderweg zoeken zou al helemaal een ramp worden. Gelukkig ging ik alléén wandelen. Ik word me een portie humeurig als ik honger heb. Om 8h01 piepten de hekkens helemaal open. Ik nam de gok. Belegde broodjes waren niet in voorraad, dan maar op koffiekoeken leven. Ik durfde nog een koffie bestellen en spurtte alsof ik achterna werd gezeten door een hond naar het perron en sprong in de trein. Achter mij schoven de deuren toe. Hijg.
Wie nog in zijn bed lag te herkauwen heeft een prachtige zonsopgang gemist. Het voelde hier en daar aan als een witte Kerst. Omdat het gerijmd was leverde dat mooie glinsterende weilanden op. De zon kroop van tussen de populieren omhoog en kondigde een hemelsblauwe dag aan. Al snel kwam ik drie joggers tegen. Wat dachten zij eigenlijk? ‘s Morgensvroeg in de vrieskou een potje gaan lopen. En dat op Kerstdag. Hun half verteerde toastjes met paté van reebok, half vergane kalkoen en er achteraan gegooide dessertenbuffet klotsend tegen de maagwand. Dat moet deugd gedaan hebben. Ik zie ze heldhaftig afspreken met elkaar: “Wat we ook doen op Kerstavond, we gaan ‘s ochtends lopen!”. Het doe met denken aan die keer toen ik met een vriendin op een verwaaide nieuwsjaarsochtend de mis ging opluisteren. We speelden beiden nog trompet. Ik moet achttien jaar geweest zijn en ging nooit naar de Kerk. Het waarom van deze heroïsche daad weet ik niet meer. Ik zie me zo ja zeggen toen de vraag kwam. Of was ik de aanstoker? We gingen op stap tot enkele uren voor de dienst begon. Uitgeteld probeerde ik wat in de zetel te ontnuchteren en wakker te blijven. Tijdens de mis moest de priester vanachter zijn altaar telkens een teken doen wanneer we moesten beginnen. Iedere keer dat we warmgeblazen raakten konden we terug afkoelen. Spannend allemaal! Ik zou het waarschijnlijk zo opnieuw doen :-). Het doet me ook denken dat ik binnen een paar dagen een Kerstconcert moet meespelen en ik de helft van de stukken nog niet heb gerepeteerd. Dat wordt ook boeiend daar op dat podium.
Verder wandelend met een stralende zon in mijn gezicht verliet ik Kwerps (van Erps) en ging via het klein natuurgebiedje Molenbeekvallei richting de aaneengeklitte dorpen van Beisem en Veltem. Na het station van Veltem begon het landschap te heuvelen. Na de beukengalerijen van Bertembos kwam ik Bertem binnen die geplooid zit tussen de E40 en de verkeerswisselaar met de E314. Geen files vandaag. Ik volgde vanaf hier het kleine riviertje de Voer, mijn metgezel tot bijna op het einde. Van het bijhorende kunstwerk “Converstaties langs de Voer” van Tjerrie Verhellen en Marie-André Beeckmans werd ik meteen fan. Verder naar Leefdaal en Vossem, waar ik een oude bekende tegenkwam: de Streek-GR Groene Gordel.
Beide routes vallen hier samen tot in Tervuren. Op dit stuk is mijn GR-avontuur drie jaar geleden begonnen. Op 2 juli 2016 beleefde ik mijn eerste GR-avontuur. Na heel wat kleine provinciale routes en wandelknooppunten gedaan te hebben was dit een ander soort beleving. Door op langere afstanden te wandelen zag ik en voelde ik landschappen veranderen. Het inplannen van de start- en eindpunten met openbaar vervoer bleek zelfs iets leuks te zijn! Het voelt echt als onderweg zijn. Met als doel? Geen! Het beleven van het moment als voldoende ervarend. Niet alleen wat ik op mijn wandelingen tegenkom maar ook het uren kunnen denken zonder gestoord te worden. Dat is iets dat heel veel mensen kwijt lijken te zijn. Samen zijn met jezelf. Ik kan het alleen maar aanraden. Ook al kan het in het begin misschien wat wennen zijn, zo aan jezelf. Ondertussen neem ik nu en dan iemand mee tijdens mijn tochten. Samen een eind babbelen of zwijgen. Een iets andere beleving maar ook intens door het lange samenzijn onderweg.
Met het betreden van het Park van Tervuren sloot ik ook de derde streek-GR route van Vlaams-Brabant af. Drie grote lussen gelopen en een provincie verkend, een hoofdstuk bewandeld. En net als die eerste keer nam ik het iconische trammetje 44 door het Zoniënwoud terug naar huis.
Naam: S-GR Dijleland
Datum: 25 december 2018
Etappe: 5
Aantal kilometer: 24,83 km (± 22,5 km GR, ± 1,5 km aanlooproute, ± 1 km aflooproute)
Duur: 5h 3m (8:38 – 13:40)
Vervoer beginpunt: Trein (station Erps-Kwerps)
Vervoer eindpunt: Tram 44 (MIVB, Tervuren)
Dat ik meer belang hecht aan het wandelen zelf dan aan wandellijstjes afvinken kan allemaal wel zo zijn, maar van statistiekjes, lijstjes en kaarten word ik altijd wild! Met mijn lievelingsprogramma Excel hou ik allerhande tabellen en grafieken bij. Van het aantal kilometer hiken tot iedere stap die ik zet. Al dat telwerk hou ik andermaal bij in geogerefereerde kaarten. Ik word daar gelukkig van. Hoe verliep 2018 nu eigenlijk op gebied van GR (grote routepaden) en LAW (lange-afstands-wandelpaden)?
Ik zeg altijd met een kwinkslag maar desalniettemin gemeend dat ik tegen mijn pensioen alle GR-routes van België wil gewandeld hebben. Dat is niet van per se willen afhandelen. Ik ben nog niet eens op de helft van mijn loopbaan. Het is bewust niet wachten om leuke dingen te doen tot het te laat is (want misschien splitst België binnenkort en heb ik een visum nodig om in Vlaanderen te mogen werken en wandelen). Het is vooral ons land leren kennen op een manier dat ik ieder landschap en plaats mag beleven die ik lang geleden gefascineerd zat te bestuderen op de grote muurkaart van België toen ik in de lagere school zat…
Dit jaar deed ik een slordige 650 kilometer van de Grote Routepaden in België. Daarmee komt de teller op ongeveer 1.100 kilometer (of 13 % van de ± 8.500 kilometer), en dat in 3 jaar tijd.
Daar bleef het niet bij. Ik wandelde ook nog op wandelnetwerken, bewegwijzerde wandelpaden, bergpaden… Als ik dat allemaal bij elkaar optel kom ik aan bijna… 1050 kilometer.
In werkelijkheid is het nog zotter. Mijn dagdagelijks stappen heb ik nog niet meegerekend. Mijn gemiddelde aantal stappen per dag die mijn smartphone telde is 14.090 stappen/dag. Omgezet is dat ongeveer 9,9 kilometer gemiddeld per dag of in totaal 3.600 kilometer! En dat in een jaar waar ik mijn achterste linker kruisband heb gescheurd en ik het een paar maand rustiger aan moest doen. Je kunt dit tijdelijk effect in onderstaand grafiekje waarnemen. Het was toen trouwens toch veel te warm om lange dagtochten te doen.
De GR 121 verbindt Wavre met Boulogne-sur-Mer aan de Franse Opaalkust. Ik wandelde tot aan de Franse grens en doorkruiste de Waalse provincies Waals-Brabant en Henegouwen. Dit verhaal is eigenlijk begonnen op Kerstmis 2017 met een eerste wandeling:
| 25.12.17 | La Roche – Lauvain-La-Neuve – Walibi – Wavre | 26,70 km |
| 04.02.18 | Villers-la-Ville – La Roche – Genappe – Nivelles | 23,73 km |
| 18.02.18 | Nivelles – Ronquières – Braine-le-Comte (‘s Gravenbrakel) | 27,61 km |
| 25.03.18 | Braine-le-Comte – Brugelette | 38,90 km |
| 15.09.18 | Brugelette – Belœil – Bernissart – Peruwelz | 41,62 km |
| 139 km |
Deze GR-route is ongeveer 568 km en is ongeveer gelegen op de grenzen van het vroegere Graafschap Vlaanderen. In 2017 wandelde ik al een 170 tal kilometer, van Ronse naar Antwerpen. Dit jaar was het plan om Brugge en Antwerpen te verbinden. De val met een gescheurde achterste kruisband strooide roet in het eten…
| 10.03.18 | Brugge – Damme – Oostkerke – Hoeke – Sluis | 22,50 km |
| Voorlopig totaal van de 568 km: | 192 km |
Deze GR startte ik in 2017 vanaf Mariekerke (Bornem) aan de Schelde tot helemaal door Brussel tot aan de abdij van Villers-La-Ville. Dit jaar wandelde ik verder en mocht ik zo de provincie Namen intrekken. De route gaat nog verder tot aan de Semois. Misschien iets voor 2019?
| 02.04.18 | Villers-La-Ville – Gembloux – Jemeppe-Sur-Sambre | 29,39 km |
| 07.04.18 | Jemeppe-Sur-Sambre – Namur | 28,18 km |
| 27.05.18 | Namur – Godinne | 30,02 km |
| 16.06.18 | Gendron – Beauring | 30,65 km |
| 17.06.18 | Gendron – Dinant | 25,40 km |
| 01.07.18 | Godinne – Dinant | 19,33 km |
| Voorlopig totaal van de 270 km | 230 km |
De GR579 is een vrij onbekende GR die loopt van centrum Brussel naar Luik centrum. Een poging om tot in de provincie Luik te geraken strandde dit jaar ergens op de grens van Vlaams- en Waals-Brabant.
| 10.05.18 | Leuven – Aarschot – Testelt | 54,00 km |
| 13.05.18 | Testelt – Zichem | 11,72 km |
| 16.09.18 | Zichem – Scherpenheuvel – Zoutleeuw | 42,59 km |
| 22.09.18 | Zoutleeuw – Ezemaal | 32,00 km |
| 16.12.18 | Ezemaal – Hoegaarden – Leuven | 40,02 km |
| Voorlopig totaal van de 151 km | 130 km |
Heb ik die gescheurde kruisband al genoemd? Volhardend in de pijn wandelde ik het stuk tussen Leuven en Kwerps. Misschien dat ik daarom de route niet tot mijn favorieten laat thuishoren. Het zuidelijke deel was nochthans wel zeer erg de moeite!
| 01.05.18 | Tervuren – Huldenberg | 9,00 km |
| 05.05.18 | Huldenberg – Leuven | 19,77 km |
| 30.06.18 | Leuven – Mechelen | 37,12 km |
| 11.07.18 | Mechelen – Kwerps | 31,85 km |
| 25.12.18 | Kwerps – Tervuren | 24.80 km |
| 119 km |
Mijn lief en ik deden ook nog samen een kleine wandeling van 200 kilometer over 16 dagen… maar daar schrijf ik graag over in de loop van komende tijd. Iets om in 2019 (terug) naar uit te kijken!
De kilometers in de tabellen en hun totaal kunnen verschillen omdat er in het totaal geen rekening gehouden werd met de aan- en aflooproutes naar bijvoorbeeld treinstations.
Vandaag stond het laatste deel van de Streek-GR Hageland op de planning. 40 kilometer, van Ezemaal naar Leuven. Dit waren mijn laatste stappen op deze GR die in totaal 153 kilometer lang is (uitgezonderd de laatste 10 kilometer die in een lusvorm met de Leuvens stadsvariant van de GR128 een mooie 22 km vormt en zo mooi de aansluiting met het broertje de Streek-GR Dijleland). Het hele eind viel overigens samen met de GR128 (Vlaanderenroute).
In de wintermaanden is het aantal uur daglicht beperkt om grote dagtochten te wandelen. Daarom moest ik zeer vroeg uit de veren. Ik heb mij vorig jaar zo eens mispakt met de overgang naar het winteruur. De GR126 (van de Schelde in Bornem naar de Semois) gaat in Brussel de Ring onder recht een bos in. Toen ik de tunnel uitstapte was plots de nacht gevallen en moest ik in het donker op de tast een tramhalte zoeken. Ik was niet alleen die mij misrekend had. Het ritselde daar langst alle kanten (ik vraag mij af hoeveel lezers er zijn die nu verkeerde dingen denken). Deze ochtend nam ik dus voor de zekerheid de trein van 7h20 in Brussel Centraal. Dat is even vroeg als op een werkdag met het verschil dat de Panos geen kalkoenspek in voorraad had om tussen mijn pistolet te steken en dat ik nogal wat aangeschoten mensen tegenkwam die nog aan het uitgaan waren. Het was ik die daarentegen opviel tussen het opstap gaande publiek, met mijn wandelkostuum (sinds onze laatste wandelvakantie wandel ik nu officieel in een wandeltenue uit de rekken van de Decatlon. Die is evenwel ruim 15 jaar voor ik het aanschafte uit de mode geraakt).
Toen de trein Brussel-Noord uitreed begon het me in mijn ooghoek te dagen. Ik wist van bewolkt en niet te veel wind zodat er een milde 5°C ging heersen vanaf de middag. Maar sneeuw die uur na uur veranderde in een smeltende brij? Daar had ik geen rekening mee gehouden. De vorige etappe strandde ik trouwens uitgeregend in het station van Ezemaal. Eerder dan gepland. Ik wilde in Hoegaarden geraken. Mijn paraplu waaide in stukken vaneen. Een losgeraakte balein sloeg constant tegen mijn hoofd. Het perron van Ezemaal bood mij tenslotte het gezelschap van een gepensioneerde Waal die me gerust stelde dat de treinen daar altijd te laat komen. Ik heb toen de eerstvolgende trein genomen, weliswaar in de verkeerde richting, zodat ik alvast in de warmte kon beginnen druipen. Voor wie het zich afvraagt: dankzij het weekendbiljet niet eens in het zwart.
Terwijl het buiten nog donker was startte ik mijn wandeling op een Waalse steenweg. Die ging al snel over in een wanordelijk netwerk van kerkwegels tussen enkele dorpen. Ik liet mijn voetsporen achter in de sneeuw. Tegen het einde van de dag zouden ze vast verdwenen zijn. Alsof het een miniatuurproces van het leven zelf betrof. Het witte landschap rondom mij veranderde langzaam in een grijze mist. Mijn gedachten klaarden door het wandelen op. De tocht verbond dorp na dorp via golvende veldwegen. Af en toe onttrok een holle weg het zicht weg van de omliggende glooiende akkers. Het was geen zondagmorgen als een andere. Geen wielertoeristen behalve die ene verdwaalde mountainbiker. Weinig hondenpootjes van uitgelaten baasjes. Enkel twee bewakers die op verlaten provinciedomein van Opheylissem wachtliepen. Menselijke activiteit hoorde ik enkel via de ruisende snel- en spoorwegen. Terug in Vlaanderen veranderde het landschap in een georganiseerd lappendeken door de ruilverkaveling. Hoegaarden bracht mij niet de idyllische brouwerij die in mijn hoofd zat. Het leek eerder een fabriek van veevoeders. De route slingerde zich ondertussen verder tussen de lege winterakkers en verbond kapelletjes met kleine dorpjes tot ik tenslotte verzeilde in de vallei van de Mene en Jordaan. Een zeer nat natuurgebied bestaande uit wei- en hooilanden afgewisseld met enkele bosjes. Een tamelijk ruig en verlaten gebied. Ik zag in de verzopen modderpad dat een paar verdwaalde stappen mij voor waren geweest.
