Naam: Pré RAVeL en Ligne L422 tussen La Louvière en Binche, daarna
via Ligne 108 en Ligne L109/1 naar Thuin
Datum: zondag 21 juni 2020
Aantal kilometer: 34 km
Bewegwijzering: gemarkeerd door het Waalse gewest
Duur: 6h 52m gewandeld (8:26 – 15:18)
Beginpunt: Station La Louvières, provincie Henegouwen [SNCB]
Eindpunt: Thuin, provincie Henegouwen [SNCB]
Naam: Pré RAVeL Ligne 141 tussen Nijvel en Seneffe, daarna
bezoek aan de tuinen van het kasteel van Seneffe, daarna
W3 (La Véloroute des Carnavals) / W4 (Canaux, fleuves et rivières) van Seneffe naar La Louvière via Canal Charlerloi-Bruxelles Historique en Canal Charlerloi-Bruxelles en Canal du Centre
Datum: vrijdag 12 juni 2020
Aantal kilometer: 29 km, waarvan 10 km RAVeL L141 en 4 km tussenroute kasteel Seneffe en 13 km W3/W4
Bewegwijzering: gemarkeerd door het Waalse gewest
Duur: 6h 35m gewandeld (8:11 – 14:47)
Beginpunt: Station Nivelles (Nijvel), provincie Waals-Brabant [SNCB]
Eindpunt: La Louvières, provincie Henegouwen [SNCB]
Bij de voorbereidingen van mijn wandelingen piep ik altijd even op de website van de Museumpass om eventuele bezoeken aan musea te combineren tijdens mijn tochten. Het Kasteel van Seneffe heeft blijkbaar een permanente tentoonstelling over Zilversmeedkunst die inbegrepen is in de Museumpass. Dat zilver laat me koud noch warm worden. Maar zo kwam ik er wel achter dat het 22 ha aangelegde kasteelpark gratis ende voor niks te bezoeken is. En daar ligt mijn interesse wel.
Referenties:
De website van het kasteel:
https://chateaudeseneffe.be/nl/over-het-domein/het-park-en-de-tuinen
De website van de museumpass:
https://www.museumpassmusees.be/nl/aanbod/museum/43bc41bc-c78e-4531-a76b-7364e3a8627e/domein-van-het-kasteel-van-seneffe
Het lijkt een beetje op een verlaten trein ergens in een oostblokland vlak na de val van de muur… Het is mijn trein naar huis…
Naam: GR 127 Tour du Brabant Wallon
Datum: maandag 1 juni 2020
Aantal kilometer: 29 km, waarvan 22 km GR en 2 km aflooproute in Nijvel Centrum
Bewegwijzering: gemarkeerd door het Waalse GR-netwerk
Duur: 4h 43m gewandeld (8:33 – 13:29)
Beginpunt: Station Hennuyères, provincie Waals-Brabant [SNCB]
Eindpunt: Nivelles (Nijvel), provincie Waals-Brabant [SNCB]
In mijn hoofd speelde zich tientallen jaren geleden het volgende af: een conversatie tussen bewoner en parochiewerker. Et en Français. En nogal cliché ook.
“Zeg, wat gaan jullie met dat oude buskot doen?”
“Naar het stort tiens.”
“Ge moet dat niet wegsmijten eh. Ik kan dat nog gebruiken voor mijnen entree.”
“Aha, pak maar, dan kunnen we al nen aperitief gaan drinken.”
De Tour du Brabant Wallon werd uitgewerkt door een onafhankelijk groepje wandelaars. Sinds 2017 werd deze luswandeling van ruim 200 kilometer geïncorporeerd in het netwerk van de Grand Randonnée van Wallonië als streek-GR: GRP 127. In Virginal-Samme kwam ik nog een relikwie tegen van de oude markeringen.
Referenties:
Geschiedenis van deze wandelroute op trekkings.be: http://www.trekkings.be/grp-127-tour-du-brabant-wallon.htm
Wanneer ik door België wandel heb ik vaak het gevoel dat vrijwel ieder stukje grond door de mens is beroerd. Ieder perceeltje, of het nu bos of weiland is, is ingericht als gebruik voor de mens. Vaak trekt het op niks meer want iedereen doet maar wat. Lelijkheid ontstaat dan vaak waar er zonder grote globale visie gewoon maar iets geknutseld wordt. Zolang het opbrengt ligt niemand er wakker van. Er zijn gelukkig ook nog mooie percelen en landschappen overgebleven. Ze zijn vaak nog aanwezig waar de impact van de mens nog niet enorm groot is geweest. Je hebt nog valleien die ergens nog intacte stukken hebben. Maar ik ga ervan uit dat zelfs daar alles is aangeroerd door de mens.
Een tegenstrijdigheid lijkt misschien wel dat ik daarnaast gefascineerd ben door allerlei civieltechnische werken: spoor- en waterwegen en de daarbij horende kunstwerken. Hoe bijvoorbeeld een spoorlijn via allerlei viaducten en tunnels in een Ardense vallei moet kronkelen om erdoor te raken vind ik een schoonheid. Maar waar ik nog het meest van hou zijn de oude in onbruik geraakte kanalen, spoorwegen en oude meanders van rechtgetrokken rivieren. Het zijn vaak een stukje niemandsland geworden die voor een stuk terug gegeven werden aan aan de natuur en de wandelende en fietsende recreant. Overgebleven peilers van spoorbruggen die tussen de bomen verscholen staan, oude sluiscomplexen waar de poorten verdwenen zijn. Het is mijn belangstelling hoe die in de tijd gebouwd werden, veel handwerk en labeur om de natuur te trotseren. De arbeiders toen zullen het niet zo idyllisch ervaren hebben. Het doet mij iets wanneer ik in de landschappen relicten ontdek van menselijke activiteit van in de begintijden van België tot ergens na de oorlogen. Alles was nog op mensenmaat gebouwd zonder rekening te moeten houden met de overproductie die we nu kennen. Ik vraag me af of de wegen en rivieren van nu binnen pakweg vijftig jaar nog eens exponentieel gaan vergroot zijn en wat er van onze huidige menselijke activiteiten overgebleven zal zijn?
Vandaag wandelde ik bovenaan de vallei en zo parallel aan de GR121 waar ik op 18 februari 2018 een deel van het voormalige kanaal Brussel-Charleroi volgde. Parallel in ruimte en tijd. Nu met open zicht boven de toppen van de bomen, toen tussen die bomen op de oevers van het kanaal. Ik vermoedde toen niet het uitzicht wat ik vandaag had. Het doet me herinneren aan de belofte aan mezelf om eens meer buiten de paden te treden en daarom ging ik even van de route af om aan het kanaal mijn boterhammen op te peuzelen.
Naam: GR 12 Amsterdam – Parijs | Vlaanderen
Datum: donderdag 21 mei 2020
Aantal kilometer: 28 km, waarvan 22 km GR en 6 km aflooproute
Bewegwijzering: gemarkeerd door het Vlaamse GR-netwerk
Duur: 5h 59m gewandeld (9:08 – 15:18)
Beginpunt: Station Beersel, provincie Vlaams-Brabant [NMBS]
Eindpunt GR12: Braine-le-Château (Kasteelbrakel), provincie Waals-Brabant, mogelijkheid om met TEC naar stations van Halle, Tubize, Braine-L’alleud en Nivelles te reizen.
Aflooproute naar Station Tubize (Tubeke), provincie Waals-Brabant [NMBS]
Toen ik de laatste verspreide huizen van Beersel achter me liet kwam ik opeens in dit mooie landschap terecht. Het is beschermd en omvat nog enkele relicten van het vroegere Zoniënwoud en is vooral een laatste restant van een heidelandschap.
Op deze plaats zag ik heel wat wandelaars die de plaatselijk bewegwijzerde luswandelingen deden.
De kaartjes zijn te downloaden op de website van de gemeente Beersel http://www.visitbeersel.be/wandelen.
Referenties:
Inventaris onroerend erfgoed: https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/135117
Het oude waterkasteel staat er nog, tussen de huizen en is beschermd als monument. De kuip draagt een soort beschermend imkerpak maar dan om de omgeving te behoeden van zijn bedoelingen. De nieuwe watertoren is ouder dan ikzelf. De oude bepaalt het dorpsgezicht terwijl het recentere exemplaar er wat aan de kant geschoven bij staat. Zal deze ook ooit een beschermd statuut krijgen? Hij staat er in ieder geval fris geschilderd bij.
Referenties:
https://fr.wikipedia.org/wiki/Ch%C3%A2teau_d%27eau_de_l%27Ermite
https://www.wiki-braine-lalleud.be/index.php5?title=Rue_du_Cuisinier
Ik was er nog nooit geweest, in het ondertussen wereldberoemde Hallerbos omwille van de blauw-paarse bloementapijten van bloeiende boshyacinten. Ik wist dat ze net uitgebloeid waren. Het bos kleurde echter van onder tot boven enorm groen, wat ook een speciaal gevoel gaf.
In de voetgangerstunnel onder de perrons van het station van Tubize kwam ik volgende muurschilderingen tegen:
De titel pikte ik losweg van het infobord die stond op de plek waar het gebeurde…
Ik naderde een oude brug over de Durme, de Mirabrug. Daar stond een man met zijn kleinkind naar het water te staren. Hij sprak me aan en vroeg of ik naar de mascaret kwam kijken. “Dat ken ik niet” moest ik onmiddellijk bekennen waarna de man begon uit te leggen dat vorig jaar het daar vol stond van het volk, zelfs op beide oevers want de brug was te klein, en zowaar Radio 2 aanwezig was om het spektakel te verslaan. “De mascaret, bij hoogtij, en dat is toevallig vandaag, en hij is nu op komst, hij zou er al bijna geweest kunnen zijn, is een vloedgolf die vanaf de Schelde uit Antwerpen komt aangerold door het wisselen van de getijden. Het is raar dat je daar nog nooit van gehoord hebt want dat komt niet veel voor in Europa. Op enkele rivieren in Frankrijk bijvoorbeeld, waar de golf zo groot is dat ze er kilometers lang op kunnen surfen. In België komt het enkel hier op de Durme voor.”
Mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Die naderende vloedgolf wilde ik wel eens zien. En dus begon ik samen met het tweetal te wachten. Ik was danig enthousiast dat ik me niet afvroeg waarom er niet veel volk stond. Aan het mooie weer lag het niet. Hij kwam blijkbaar nogal laat deze editie. Tot er plots een bende fietsers kwamen langs gereden die nogal enthousiast riepen dat hij op komst was! Uiteindelijk heb ik daar een half uurtje moeten wachten… En toen kwam hij aangerold.
Aanschouw dit natuurfenomeen in mijn zelf gefilmde én gemonteerde filmpje:
Heb je het gezien eigenlijk? Want anders moet je eens terugspoelen… de vloedgolf veroorzaakte zo’n deining dat menig in het riet schuilende kikker er niet echt van wakker werd. Ik zit hier nog altijd op mijn honger, want ik wil nu wel eens een gigantische vloedgolf aanschouwen…
De Mirabrug is een brug over de Durme, op de grens van de gemeenten Hamme en Waasmunster. Het is de tweede Mirabrug die ik mocht aanschouwen in mijn leven, deze én de echte in Avelgem.
De brug kreeg haar naam en bekendheid dankzij de speelfilm Mira, een film uit 1971 van het boek De teleurgang van de Waterhoek van Stijn Streuvels, met Willeke van Ammelrooy en Jan Decleir in de hoofdrollen. Het script was van Hugo Claus. De brug die Streuvels beschreef lag niet tussen Hamme en Waasmunster, maar was de brug over de Schelde die Ruien met Avelgem verbond. De huidige brug is veel moderner dan de oorspronkelijke wat waarschijnlijk de reden is dat de film werd opgenomen aan de oude brug over de Durme. En net aan de oorspronkelijke brug, aan de Waterhoek in Avelgem heb ik nieuwe rioleringen aangelegd (lees: kijken aanleggen hoe de aannemer zijn werk deed). Of hoe onze kleine wereld aan elkaar gelinkt is.
S-GR Waas- en Reynaertland
Toen ik op een zondagmorgen in juni halsoverkop besliste om het gloednieuwe traject van het streekgroteroutepad Waas- en Reynaertland was ik zo onvoorbereid dat ik maar half de kilometers had gecontroleerd waardoor de geplande 25 er eigenlijk 35 werden en ik nogal mentaal op de proef werd gesteld de laatste kilometers om maar nog te zwijgen over de onweersbui die het laatste uur met bakken uit de lucht kwam vallen en ik mijn paraplu vergeten was…
De vallei van de Durme kende ik niet, maar het is alvast de moeite waard om dit deel van de S-GR te verkennen. Ik wandelde van Temse naar Lokeren.
2019 bleek achteraf gezien een overgangsjaar, een soort van in het midden van mijn leven zijn: Er is veel voorbij gevlogen (is dit het dan?) / Er komt nog wel wat aan (statistisch gezien). En op hetzelfde moment ook geconfronteerd worden dat het eindig is, dat het nogal snel gedaan kan zijn.
Daar zat ik mee. Op mijn eindeloze wandelingen. Soms met het gedacht of het wel zin heeft om zo te malen: kilometers en gedachten. Maar toch doorzetten omdat ik uit ervaring weet dat er maar één weg die te bewandelen is: die van de vooruit. Hoe lastig het ook is. Dus stapte ik verder. Tot de dingen beter gaan.
Het was ook een jaar van meer radiostilte op alle soorten kanalen. Niet dat er per se minder gedaan werd, integendeel. De wandelkaart spreekt voor zich. Kleine stapjes die omgezet worden in lijntjes. Langs de andere kant zijn het ook maar lijntjes. Het zegt niets over de inhoud…
De derde etappe van mijn tocht bracht mij in de boomgaarden…
De tweede etappe van mijn tocht door zanderige heuvels, vennen, bossen en heide…
De eerste etappe van mijn tocht begint in de Limburgse Kempen, door bossen, zanderige heuvels en natuurreservaten,…
De nood was hoog om op de resetknop te drukken. Niet dat dat enigszins zomaar praktisch haalbaar is. Het leven loopt gewoon door. Bladzijden omdraaien kun je alleen maar doen als je een boek leest. Ook al wil je soms een pagina in je leven omdraaien, al wat gebeurd is blijft gewoon gebeurd en neem je mee… Wat een dramatische zinsneden om maar te zeggen dat ik nogal veel hooi op mijn vork heb genomen de laatste weken en ik mijn karretje vol had geladen. Met dat karretje reed ik gezwind richting spreekwoordelijke muur om daar vroeg of laat tegen te crashen. Maar zoals de boer zegt: men moet hooien als de zon schijnt. Dus ben ik op pad gegaan.
Veertig kilometer ofwel acht uur wandelen in de polders langs bomenrijen, dijken, kanalen, waterlopen omzoomd door weilanden en akkers. Kilometers lijnvormige landschapselementen bleek ideaal om mijn hoofd tot rust te brengen. Voor wie in de streek nu her en der wat hooibalen ziet liggen – het is er het seizoen nog niet voor, ik weet het – maar het zijn de mijne!
De wandeling startte net over de grens in het Nederlandse Sluis. Daardoor moest ik een kleine 2 kilometer langs de Damse Vaart richting Hoeke wandelen waar ik kon inpikken op de GR5a richting Antwerpen. Omdat De Lijn in Vlaanderen het niet nodig vindt om bussen in te leggen in het weekend moest ik dit trucje toepassen. Het Nederlandse Connexxion rijdt gewoon ieder uur van Brugge naar Breskens. Tot in Sluis mag je met een Belgisch vervoersbiljet rijden.
De foto’s van Sluis richting Hoeke en Lapscheure.
Van West-Vlaanderen naar Oost-Vlaanderen via het Nederlandse Aardenburg in de provincie Zeeland.
Van Sint-Laureins naar Boekhoute.
De rit naar huis duurde een slordige 2,5 uur met bus, tram en trein. Ik was echter zo relaxed dat ik het gewoon liet gebeuren en daar gewoon zat. Meer moet dat niet zijn.
Rond en in Antwerpen krioelt het van de Grote Routepaden. Ideaal om een stadswandeling te maken die letterlijk buiten de lijntjes kleurt (lees: buiten de ring rond Antwerpen).
Van Station Berchem naar Station Antwerpen Centraal via een omweg van 25 kilometer. De route verbindt verschillende stads- en kasteelparken met elkaar.
Naam: Grote Routepaden ronde Antwerpen
Datum: zaterdag 2 maart 2019
Etappe: 2
Aantal kilometer: 25 km
Bewegwijzering: gemarkeerd door de Grote Routepaden
Duur: 5h 38m (12:15 – koffiepauze – 18:30)
Beginpunt: Station Berchem
Eindpunt: Station Antwerpen Centraal
Voor de tweede etappe op de Lange Afstandswandeling koos ik het gebied ten oosten van Bokrijk. Een lus van 23 kilometer. Startplek is het station van Bokrijk, wat meteen al op de wandelroute ligt. Via wat bossen en woonwijken wandelen we richting het natuurgebied De Maten.
LAW de Wijers is een 76 kilometer bewegwijzerde Lange AfstandsWandeling door De Wijers plus een 10tal km verbindingtrajecten. ‘Wijers’ is een plaatselijke benaming voor viskweekvijvers. In dit gebied liggen er meer dan 1000!
De vijvers van De Wijers werden kunstmatig aangelegd door het bijwerken van vennen of door het afdammen van laagtes. De vijvers werden vooral gebruikt voor het kweken van karpers. Ze werden in de beekvalleien aangelegd volgens een ingenieus systeem met dijken.
Vandaag zijn nog steeds enkele familiekwekerijen actief. De rest van de vijvers zijn opgenomen in de natuurgebieden.
De Maten is een 300 ha groot beschermd landschap en natuurreservaat in. Door de afdamming van de Stiemerbeek, eeuwen geleden, ontstonden in de beekvalleien lange ketens van vijvers die werden gebruikt voor het kweken van vis voor consumptie. Het natuurgebied maakt deel uit van vijvercomplex De Wijers. We wandelen tussen de vijvers met brede rietkragen, vochtige gebieden, moerasbosjes, natte en droge heide. In de verte kunnen we de top van de 163 m hoge mijnterril van Winterslag zien.
Door enkele inrichtingswerken in het gebied kon ik paralellen trekken met werken die ik soms moet uitvoeren in West-Vlaanderen. De net (her)aangelegde dijk met natuurvriendelijke oevers zorgde er wel voor dat we de weg even bijster waren.
Via onder andere een net aangelegd vlonder- en wandelpad (Landinrichtingsproject De Stiemerbeekvallei) van mijn Limburgse collega’s kwamen we in Winterslag. Bijna had ik “per ongeluk” mijn wandelmaten de duiker onder de spoorweg ingestuurd.
Winterslag is tijdens de vorige eeuw bijna volledig gebouwd rond de koolmijnen. Verschillende cités werden gebouwd volgens het tuinwijkconcept. Hier kregen de mijnwerkers huisvesting.
De Schemmersberg is een heide- en duinengebied van 40 hectare. Deze zandkuil is ontstaan door de exploitatie van een voormalige zandgroeve.
