Tussen de leegte en de liefde
Stel je eens voor dat ik een weekje mijn liefde kan uitschakelen. Voor de lezers die na dit stukje willen experimenteren raad ik aan om die domme dingen te doen wanneer je geliefde even een weekje met de vrienden op vakantie is of als je zeker bent dat je goed toneel kunt spelen. Een experiment dus, die er voor kan zorgen dat ik, los van de liefdessentimenten die mijn verstand bewieroken, alleen met mijn eigen gevoelens hoef rekening te houden. Mijn geweten mort bij deze gedachte. Egoïstischer dan dit kan ik het in ieder geval niet laten klinken. Er is echter een reden waarom ik mijn liefde uitschakel in dit theoretisch model. Misschien dat ik mezelf die reden opleg. Ze vloeit wel voort uit reacties van mensen.
“Brussel?” herhaalt men meestal mijn mededeling en dat met een iet wat geschrokken stem en bijpassend wenkbrauwgefrons. Dan komt veelal een hoop bezorgdheden naar boven. Of ik het wel ga aarden in die stad? En dat het duur is. Dat ik er mijn auto niet ga kwijt kunnen. En wat ik met mijn werk in Brugge ga doen? Of ik echt wel zeker ben?
Nooit heeft iemand me de volgende vraag gesteld, maar het is net alsof ze bij iedereen op de lippen ligt: “Je gaat toch niet alleen omdat je lief daar woont hé?” In mijn hoofd is die stilzwijgende vraag ondertussen geëvolueerd naar: “Zou je ook naar Brussel verhuizen moest je single zijn?”. Vandaar mijn theorie van even mijn lief uitschakelen. Het probleem is echter dat ik niet weet of het werkelijk de mensen zijn die de vraag zouden stellen? Misschien stel ik de vraag wel zelf? Waarom doe ik dat? Om zeker te zijn of Brussel wel de stad is waar ik kan wonen en leven? De stad was, in mijn korte vrijgezellenbestaan vorig jaar, niet mijn eerste keuze…
De verloren zoon
Brussel stond op nummer twee. Gent, dat sympathieke en naar mijn mening toegankelijker stadje stond op één. In Gent zouden mijn tentakels naar West-Vlaanderen ook veel makkelijker kunnen blijven bestaan. Die stad was als het ware een soort van veiligheid die ik wilde inbouwen. Weg uit West-Vlaanderen, maar niet ver weg. Van een culturele revolutie die ik voor ogen had, bleef er echter niet veel over. Gent was de makkelijke oplossing. Het West-Vlaams is er waarschijnlijk de tweede stadstaal.
Het viel me op dat veel (West-)Vlamingen aan mij begonnen trekken. Eenmaal ze hoorden dat ik hun ging verlaten, had ik een ongemakkelijk gevoel dat ik me moest verantwoorden. De perceptie van mijn toekomstig leven, dat voornamelijk zou bestaan uit op de lappen gaan, was in schril contrast met de Vlaemsche normen en waarden: werken, sparen en een huis, auto en baby’s kopen. Ik ging op mijn eentje gaan wonen in een stad. Dat kon alleen maar wijzen op vrijheid en dat ik die vrijheid met beide handen zou grijpen. Dat ze met dit oordeel niet ver af waren, kan ik alleen maar toegeven. De culturele ommekeer zit echter in mijn hoofd niet bij uitgaan (alleen). Cultuur is toch meer dan een discotheek? Vooruitgang, civilisatie, evolutie, ontplooiing, ontwikkeling, trend, onderwijs, bloei, beweging, evenement, belevenis, avontuur, kunst… zijn allemaal vormen van cultuur! De omvang is gigantisch. Je kan je de vraag stellen of ik dat alleen in een grote stad als Brussel kan vinden? Tuurlijk niet. Mijn maatschappelijke ontvoogding zit daar ook nog voor iets tussen. Het nabootsen van de heterowereld wil ik achter me laten. En drastisch. Maar met respect.
Schakel in: de liefde
De maatschappij oordeelde. Zichtbaar. Opmerkelijk was, toen ik geen vrijgezel meer was, alle getrek en gesleur stopte… De persoonlijke reden om de provincie te verlaten was voor de mensen veranderd naar een andere en maatschappelijk aanvaardbaardere reden: een relatie.
De druk bleef echter in mijn hoofd. De theorie van schakel eens mijn lief uit was geboren. Ook al had ik het gevoel niet meer dat men oordeelde. Mijn veronderstellingen namen het over. Dat ging ook makkelijk. Ik was er vatbaar voor. Ik wou immers met zekerheid weten of ik ging aarden in een grote stad. Plantrekker dat ik ben, wou ik alle denkbeelden uitproberen. Wim uitschakelen was er eentje van. Ik wou persé dat hij niet de reden was van mijn verhuis naar Brussel. Dat ik het deed voor mijn eigen revolutie!
Ik kon hem niet uitschakelen. Tuurlijk kon ik dat niet. En waarom zou ik dat moeten doen? Hij is een reden om naar Brussel te verhuizen. Plus, mijn persoonlijke verlangen naar verandering is groot, groog genoeg. Net hij zorgt er voor dat ik mezelf over de streep kan trekken om dit avontuur aan te gaan. Dat ik eindelijk eens in mijn leven de touwtjes kan loslaten. Dat ik één keer niet voor vertrouwen en gewoonte ga. Dat ik eindelijk eens iets doe met niet al te veel voorbereiding. Dat ik niet voor veilig ga. En dat kon ik niet zonder Wim. En ik heb er zin in! Ongelofelijk veel.