De leegte
Nadat ik was afgestudeerd, had ik vooral behoefte aan avontuur. Ik herinner me dat leuke gevoel nog levendig. Ik was plannen aan het smeden en wilde verder de wijde wereld intrekken. Veertien dagen later begon ik met werken. Dat ging gewoon zo. Alle dromen die ik had van toen ik puber was, lagen aan diggelen. Het avontuur werd opgeborgen, plannen werden dicht gevouwen, de wereld werd van onder mijn voeten weg getrokken.
Spijt had ik niet – ik doe mijn werk heel graag – en stortte me als een bezetene op mijn bouwwerven. Ik vergat gewoonweg het avontuur. Ik had het ook helemaal voor elkaar. Buiten het kleine detail dat ik homo ben, voldeed ik perfect aan de verwachtingen. Ik had een vaste relatie, ging samenwonen, had vast werk, onderhield een tuin en verwaarloosde de huisdieren. Het was als een gezin, maar dan zonder kinderen. Ik deed zoals iedereen. Daar was niks mis mee.
Er sluimerde echter iets. In fel contrast met al mijn verworven bezittingen die ik had, was ik constant zoekende, een decennium lang. Ik had alles wat alle mensen hadden… en nog was het schijnbaar niet genoeg. Ik voelde een leegte. Een constante dorst die niet te lessen viel. Eerst kon mijn werk dat invullen. Ik deed meer dan wat er van mij verwacht werd en putte daaruit heel veel voldoening. Het bleek achteraf een surrogaat te zijn. Op een gegeven moment was ik opgebrand. De leegte bodemlozer dan ooit tevoren.
De tweesprong
Jarenlang leefde ik met grote dromen. Ik droomde dat ik leefde. Alles waarin ik geloofde was vervaagd tot grootse idealen, die ik niet meer krijgen kon. De vrienden van vroeger, waar ik nog mee had gespeeld, hadden allen hetzelfde leven. Het is daarom moeilijk te ontkennen dat iedereen het niet heeft gemaakt.
Nu ben ik weer ontwaakt. Die vertrouwde samenleving waar ik deel van uitmaak is futloos en zonder enige kracht. Ik loop mij af te vragen wat ik hier nog kan bereiken. Gevoelens zijn de kop ingedrukt. Sterk zijn is het levensdoel. Mijn puberdromen van weleer passen niet in deze gemeenschap. Soms mis ik mijn oude kamertje. Daar zat ik alleen met mijn muziek. Af en toe lichtte ik een oor van mijn koptelefoon omdat ik iets dacht te horen. Gestommel op de trap, een kraak in de houten vloer. Meestal was er niks. Alleen muziek. En in mijn hoofd, adembenemende beelden en gedachten over het leven.
Wat wilde ik later in mijn leven? Die vraag hield me heel erg bezig. Het praktische antwoord kwam niet. In plaats daarvan ontwikkelde ik een levensfilosofie. Ik vond het veel belangrijker dan antwoorden verzinnen hoe ik mijn leven, die op de vooravond stond van ontwaken, moest gaan inrichten. Eenvoud was de rode draad doorheen mijn gedachten. Ontmoeten van mensen. Luisteren naar verhalen. Lezen van gesprekken. Toen ik eenmaal op pad ging in de echte wijde wereld, leerde ik gretig. Ik liet de ervaringen op mij afkomen. Deed mee aan andermans leven. Te weinig heb ik zelf het lot in eigen handen genomen. Besef ik nu. Want op de dag dat ik volleerd achtte te zijn, ik een eerste keuze moest maken en de tweesprong op mijn pad tegenkwam, koos ik voor de gemakkelijke weg. De weg die ik gaandeweg vervloekt heb. Het avontuur van de eenvoud ebde weg. Grootse plannen werden gemeed en dood geboren. Ik stelde me alles rooskleuriger voor dan het ooit kon worden.
Tot ik begon te beseffen hoe dwaas ik was geweest en hoe ik als puber het bij het rechte eind had. Hoe kon ik zo mijn eigen Gedachten en Geweten verloochenen? Wat mij nog restte was het zoeken naar het pad die ik ooit betreden had. Tot aan de tweesprong. Om dan de andere weg te nemen. De weg van de eenvoud. Het avontuur.
“Ik denk dat je die juist genomen hebt. Ha!”
Ondertussen in het echte leven
Ik ben iemand die niet snel vergeet. Mijn systeem heeft er een handje van weg om alle negatieve gebeurtenissen op te slaan en nooit meer te wissen. Het heeft me een pak verloren tijd gekost om bepaalde verbitterde en cynische gevoelens die ik had bij het kijken naar mijn verleden, een plaats te geven. Het besef dat ik verkeerd bezig was, sluimerde al een tijd in mijn Gedachten. Het verwerken ging pas in werking treden op het moment dat het imperium in duigen gevallen was en mijn Geweten zich begon te manifesteren. Omdat ik er plots en eindelijk alleen voor stond. In contrast stond mijn overvolle sociale agenda. Dat hielp me op de been. Een welgekomen afwisseling tussen het verwerken dat tussendoor verliep. In stilte. Met mezelf. Ik ging in mijn eentje op zoek naar het pad van weleer.
Echter, gaandeweg ontdekte ik, dat ik helemaal niet alleen was! We waren al een tijdje samen toen ik het begon in te zien. Waarom het zo klikt tussen ons, waarom ik naar hem opkijk. Niet dat ik een kopie van Wim kan of wil zijn. Door zijn zijn herinnerde ik me terug mijn zijn van weleer. Hij maakte me, zonder het zelf te weten, bewust van wat ik in al die jaren kwijt was gespeeld. De ingewikkelde zoektocht naar hoe ik terug moest veranderen naar vroeger, evolueerde in het eenvoudigweg doen van eenvoudige dingen. Eenvoudiger dan dit kan ik het niet uitleggen! Ik deed kleine dingetjes, heel veel kleine dingetjes. Ik begon te luisteren en te voelen… Ik ontmoette afgelopen jaar heel veel verschillende mensen met onwijs uiteenlopende verhalen. Iedereen heeft zijn individuele queeste, elk langs eigen paden. Sommige paden doorkruisen die van anderen, of lopen parallel. Ik haalde zoveel inspiratie uit al die verhalen. Misschien is dat wel nog belangrijker in mijn leven. Ontmoeten. Je kunt dat niet eens bezitten. Alleen beleven.
De vergissing
Het constante verlangen om terug te keren naar het pad van toen ik puber was is hoogstwaarschijnlijk de oorzaak zelf dat ik het niet terug vond. Hoe kon ik jaren later, met een bagage vol ervaringen, terug in de jongere versie van mezelf kruipen? De tweesprong werd een symbool in mijn Gedachten. Daar moest ik kost wat kost terug naartoe. Een cruciale redeneringsfout bleek achteraf. Mijn Systeem fnuikte zichzelf. Leg daar nog eens de torenhoge levensverwachtingen van een jonge twintiger bij en de val ging niet meer open.
Ik ben niet op hetzelfde punt terug gekeerd. Onmogelijk. De eenvoudige Gedachten van toen zijn nu veel rijker geworden met alle gebeurtenissen die ondertussen in mijn leven hebben plaatsgevonden. Niet alles was negatief. Ik heb vooral ook leuke dingen meegemaakt! Laat dat duidelijk zijn in deze afrekening met het verleden. Ik had ook de negatieve aspecten van bepaalde keuzes nodig om tot hetgene te komen wat ik nu terug herontdekt heb. Evolueren kon door ook fouten te maken.
Wat ik tot slot nog wil benadrukken, is de schaduwkant tijdens mijn zoektocht. Of hoe ik tijdens het zoeken sloeg naar alles wat er voor had gezorgd dat ik niet de andere keuze had gemaakt. Als tegenstelling wierp ik vaak het gezin met bijpassend huisje, boompje en baby’tje in mijn gevecht. Die praktische uitingen van de maatschappij waren een voor de hand liggende schietschijf. Met z’n allen tegen één. Wat voelde ik me vaak zielig en onbegrepen. Ze oordeelden over mij… ik maakte dezelfde fout door terug te oordelen. Ik vuurde op iedereen. Behalve op mezelf.
Wat mijn grootste vergissing in mijn zoektocht was, is dat ik de verkeerde keuze had gemaakt, niet de maatschappij waar ik me minder in thuis voel. Wat ik komende tijd wil leren is dat ik mijn leven ga leiden en het niet met dat van een ander ga vergelijken. Moeilijk. Want meten we ons niet altijd met anderen? Waar we staan en vooral waar we beter in zijn?
Het verlangen
Iedere dag leer ik om het onbekende, oneindige pad die ik neem, niet angstig te betreden, maar juist inspiratievol tegemoet te gaan. De combinatie van eenvoud en avontuur kan wel eens een fantastische toekomst herbergen.