Ik heb een hoop zorgen. Grote, maar ook een hoop kleintjes. Het omgekeerde is even waar. Ik leef onbekommerd en leef intens. Daar kan ik echter hier op deze pagina’s niet te veel over uitweiden. Mensen denken nogal snel en met hun eigen verbeelding. Daardoor lijkt het net of ik het altijd leuk en aardig heb of denken anderen misschien dat ik heel eenzaam ben. Ik schijn veel te hebben. En veel te doen. Mensen houden daar van. Anderen helemaal niet.
Dit is een voorstelling in zwart-wit om makkelijker te doen begrijpen terwijl er zoveel kleuren tussen die uitersten zijn. Of het resultaat van het lezen van mijn schrijfsels nu een soort afgunst is, of mensen net goedgehumeurd worden, het blijft een moeilijke onderneming om over mezelf te schrijven. Is het imagobuilding? Wil ik waarheidsgetrouw zijn? Geef ik enkel de leuke uitjes? Is het een schreeuw om aandacht? Ik hoop in ieder geval niet. Mijn intentie is om een verhaal te uiten, al dan niet met een boodschap of een zoektocht naar inzichten of gevoelens. Is verdriet niet even mooi en intens als geluk? Vooral dan achteraf gezien.
Ik denk, en dat uit ondervinding door commentaren te lezen en met mensen te spreken, dat velen veronderstellen dat wat ik hier schrijf, de enige echte waarheid is. Ongeacht wat de definitie van waarheid is, is de vraag of ikzelf wel de waarheid over mezelf ken? Misschien is realistisch een beter woord. Maar voor een realistische weergave van mijn doen en laten zou ik veel meer moeten schrijven. Uren aan een stuk. Dan maak ik niets meer mee en moet ik hier echt alles gaan verzinnen. Dat blijkt een kringverwijzing en dus onmogelijke opgave. Wat heb ik aan theorie als ik niet kan falen in het echte leven? Ik heb schrijven nodig om intens na te kunnen denken.
Ik schrijf hier onder mijn eigen naam en over onderwerpen die schijnbaar echt zijn. Soms. Heel af en toe lijken ze te kloppen. Nog sporadischer kloppen ze ook. Dat moet ik toegeven. Vooral mensen die mij kennen in het echte leven zijn soms het noorden kwijt. Soms zijn ze bezorgd, terwijl ze net niet bezorgd zijn op momenten dat het er wel zou toe doen. Voor degene die eventueel denken dat mijn stukjes authentiek zijn, U hebt het mis. Daar kunt u zelf niet veel aan doen. Het komt door de stijl. Maar ga er vanuit, na dit te hebben gelezen, dat mijn geschreven verhalen pure verzinsels zijn. Ook al lijken ze echt. Laat ik nu maar terug van U naar je gaan. Dat klinkt een stuk sympathieker.