Feestje!
Ieder jaar is er een feestje waar er tussen een massa mensen, een groep vrienden aan het rondzwalpen is. Die vrienden komen elkaar trouwens regelmatig tegen – in een of andere formatie, dat maakt niet uit – op leuke en gezellige activiteiten. Dit feestje is anders. En waarom het dit feestje is, is waarschijnlijk eerder toevallig. Alhoewel. Het is een feestje waar we allemaal aanwezig zijn, buiten soms es een uitzondering maar desalniettemin ook tot de groep behoort. De drank vloeit er rijkelijk en het is in de wazige nevelen van alcohol dat er dingen naar boven borrelen die anders diep verstopt zitten in elk van ons. Gevoelens die nooit of te weinig het daglicht zien. Omdat… ik weet het niet. Of toch. Ik heb daar een standpunt in. Mijn mening. En dat hoeft niet die van jullie te zijn. Het is hoe ik naar de groep kijk. Via andere prioriteiten en andere belangrijke gebeurtenissen dan die van elk van jullie. Het is misschien uit een bezorgdheid dat ik dit schrijf. Ook uit een evolutie van mijn persoon. Omdat ik nu pas open sta om gevoelens van jullie te krijgen. Omdat ik nu pas leer hoe ik gevoelens kan geven. Ik kon ze nooit geven. Omdat ik gesloten was, ik mezelf niet kon en wou blootgeven. Omdat ik bang was te tonen wie ik echt ben. Het is pas nadat ik mezelf accepteerde, ik kan geven en bijgevolg ook kan krijgen. Het is een wisselwerking. In één richting werken gaat niet. Je kunt niet geven zonder te krijgen, niet krijgen zonder te geven…
Beste vrienden
En toch. Ik geef me bloot met woorden. Geschreven woorden. Hier. Op deze plaats. Is het dan wel echt? Gemeend? Meer dan met gesproken woorden? Schuil ik mij niet achter een computer? Neem ik niet de makkelijke weg? Ik kan wel zeggen dat ik er ben. Maar ben ik er wel? En zijn jullie daar klaar voor. Staan jullie daar op te wachten? Misschien heeft niet iedereen nood aan het zich opengooien?
Toch wil ik op deze manier een teken geven. Niet alleen aan een select groepje. Niet alleen aan een persoon. Gewoon, iedereen die er open voor staat. Mensen die mij aanspraken de laatste tijd. Mensen die dit nog niet deden. Mensen die ik aansprak en mensen die wachten om aangesproken te worden. Omdat ik en jullie nood hebben om te praten. Serieus? Niet altijd. Het mag ook lucht zijn. Geen gebakken lucht. Niks moet. Vooral, niks moet.
Dat er daar een feestje voor moet zijn is eigenlijk al te gek. Is dit typisch iets Vlaams? Zwijgen… niet kunnen zeggen wat er in je om gaat? Altijd met omwegen iets proberen zeggen? Vage signalen geven, zodat de ander maar moet raden dat er iets scheelt? Waarom kunnen wij niet gewoon communiceren met elkaar? We moeten ons toch niet altijd beter voordoen dan de werkelijkheid is? Waarom ondervind ik als ik echt praat met mensen, dat die met dezelfde zorgen zitten? En waarom heb ik dit niet eerder gedaan? Waarom doen jullie dat ook niet? Het lucht zo op. Dit te kunnen zeggen. Hier. Zonder omweg.
En vooral, niks moet.