De tijd is nu. Ergens in het oog van een orkaan. Oorverdovende stilte. Een paar dagen geleden was er nog hevige storm. Binnen enkele weken begint de wind opnieuw aanwakkeren. Maar nu even niet. Nog niet. Een hoofdstuk wordt omgedraaid. Ik had nog zoveel dingen te doen. Ook al wist ik het al lang – sinds de val van het imperium anderhalf jaar geleden – het kwam plots.
Tientallen mensen bezochten het nest. Dagelijks werd er gestofzuigd, afwas vakkundig verborgen onder het aanrecht, ruiten werden plots gekuist, de douche grondig ontkalkt, zelfs de dakgoot kreeg een kleur. In die zweem van netheid probeerde ik te leven. Normale mensen worden rustig in een grondig gepoetst huis. Ik werd lastiger, verkeerde in slapeloos piekeren en was overdag uitgeput en lusteloos. Er was maar één ding in mijn hoofd. Het nest moest een andere bewoner krijgen. En snel! Ik hield niet van al die indringers. Het is mijn thuis!
“Wat is de reden dat u het huis verkoopt?”
Het standaardantwoord luidde “We verhuizen naar Brussel. Voor het werk… We zouden het huis heel graag meenemen!” grapten we er altijd bij. Dat laatste was niet eens gelogen. Ik woon hier graag. Het staat alleen verkeerd.
De twee, al lang van elkaar losgerukt, werkten heel even terug samen. Als een team. En we deden het! In minder dan twee weken! Handtekeningen werden gezet. Klaar.
En zo is het enige nog tastbare verkocht. Alleen herinneringen blijven over. En vriendschap. Een leven wordt afgesloten. Ook al zijn we anderhalf jaar geleden uit elkaar gegaan.
Veel tijd om stil te staan is er niet. Een volgend hoofdstuk dient zich aan. Ik kan niet geheel zeggen dat het vanaf nu anders gaat zijn. De verandering is al langer ingezet. Mensen ontmoeten. Er leren zijn voor mensen. Met vallen en opstaan. Ook al deel ik dit ding hier op in hoofdstukken, zo werkt het niet. Alle leven gaat door. Rondom mij. Met mij. Alles en iedereen leeft. De ene wat meer dan de ander. Ik hoop dat ik bij die ene mag horen. Tot aan de andere kant van deze bladzijde!