Onbekend
Tip: geef aandacht aan uw spaghettisaus.
Een bron van teleurstelling is, wanneer ik zo nodig en zo snel mogelijk moet iets [van inhoud] creëren, ongeacht of er op dat moment opportuniteiten aanwezig zijn. Desnoods forceer ik dan een geschikt moment. Mijn aandacht gaat dan vooral naar het beoogde resultaat, iets onbestaande die uit het niets zou moeten groeien. Van niets iets maken dus. Voorbeelden zijn een leeg blad papier of een wandeling door mijn cameralens.
Aanleiding is een soort drang om er te zijn, iets te tonen [mezelf te tonen aan]. Het geeft mijn ego op het moment een geweldige opzwieper. Dat laatste mag dan misschien een motivatie zijn, de bijhorende kost in de vorm van de onvermijdelijke weerbots doet alle beweegredenen teniet: een aanhoudend, gevoel van malcontent zijn. Een botsing in vertragende vorm.
Die lijdensweg duurt meestal tot ik weer iets anders vind om aan dat gevoel te ontsnappen. [Dan kan het proces terug herbeginnen en schakel ik het ene gevoel van ontevredenheid na het ander aan elkaar. Het is een feilloos werkend systeem].
Een vraag die me kan helpen is, "Hou ik zelf wel van mijn getrokken foto, mijn geschreven tekst,...?" Als ik er zelf niet echt warm van loop, waarom zou ik dan mijn creaties delen? En waarom niet kiezen voor minder?
Ik vergelijk het met mijn spaghettisaus die beter wordt door het te laten sudderen en eventueel een dag te laten trekken. Dat ego vindt die saus ook wel lekker.